Ο Σέρλοκ Χόλμς και ο Δρ. Τζων Γουάτσον δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις: βρίσκονται στο πάνθεον των μεγάλων λογοτεχνικών ντετέκτιβ, μαζί με τον Ηρακλή Πουαρώ, τη Μις Μαρπλ, τον επιθεωρητή Μαιγκρέ και όλους τους άλλους, ιδιαίτερα ανθρώπινους κυνηγούς και τιμωρούς του εγκλήματος, οι οποίοι φαντάζουν θαυματοποιοί για τους ανθρώπους της εποχής τους. Ο Σέρλοκ Χολμς, ο οποίος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Beeton’s Christmas Annual του 1887, με τη «Σπουδή στο Κόκκινο» («A Study in Scarlet») είναι, αν όχι ο παλιότερος, σίγουρα ο πιο καινοτόμος ντετέκτιβ της λογοτεχνίας, ο οποίος, όπως συχνά λέει, «είχε την τύχη να δημιουργήσει το επάγγελμά του και να είναι ακριβώς τέτοιας φύσεως ώστε να αξιοποιεί το ιδιαίτερο χάρισμα με το οποίο τον προίκισε η φύση». Το χάρισμα αυτό, σε πρώτη ανάγνωση, θα μπορούσε κανείς εύκολα να υποκύψει και αποκαλέσει «λογική». Αυτό ίσως δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο αμάρτημα, εκτός αν γράψει κανείς το πρώτο γράμμα της λέξης κεφαλαίο, οπότε παραπέμπει σε ένα συγκεκριμένο είδος συλλογισμού...
Αυτό είναι και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της μυθολογίας του συγκεκριμένου χαρακτήρα: οι τρεις βασικές συλλογιστικές συνυπάρχουν στον τρόπο σκέψης του και δεν αντιμάχονται η μία την άλλη, παρά αξιοποιούνται σαν το περιεχόμενο μιας εργαλειοθήκης, από την οποία εκλέγεται κάθε φορά το κατάλληλο αντικείμενο, για την αντιμετώπιση του εκάστοτε προβλήματος. Οι συλλογιστικές αυτές είναι: απαγωγή, επαγωγή και η γνωστή σε όλους μας από το σχολείο, συνεπαγωγή. Ο απαγωγικός συλλογισμός καταλήγει σε ένα συμπέρασμα βάσει προηγούμενης γνώσης και παρατήρησης. Για παράδειγμα: όλα τα μαχαίρια στη συλλογή του «Α» είναι σκουριασμένα. Το μαχαίρι που βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος είναι σκουριασμένο, άρα ανήκει στον «Α». Ο επαγωγικός συλλογισμός είναι το περίφημο «από το ειδικό στο γενικό» και εκφράζει , κατά κάποιο τρόπο μια «στατιστική αλήθεια. Για παράδειγμα: το μαχαίρι «1» είναι σκουριασμένο και είναι του «Α», το μαχαίρι «2» είναι σκουριασμένο και είναι του «Α», το μαχαίρι «3» κ.ο.κ. οπότε καταλήγουμε ότι όλα τα μαχαίρια του «Α» θα είναι σκουριασμένα. Τέλος, ο συνεπαγωγικός συλλογισμός, πρεσβεύει την απόλυτη βεβαιότητα, το «αν και μόνον αν» των σχολικών μας χρόνων: όλα τα μαχαίρια στη συλλογή του «Α» είναι σκουριασμένα. Αυτό το μαχαίρι είναι του «Α», άρα θα είναι σκουριασμένο.
Από τους συλλογισμούς αυτούς και σίγουρα, από μαθηματική τουλάχιστον σκοπιά, μόνο ο τελευταίος συλλογισμός θα μας δώσει μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, αλλά μπορεί να μην χρησιμεύει καθόλου στην εκλογή υπόπτων, καθότι θέτει πολύ στενούς περιορισμούς σε αυτά που ΠΡΕΠΕΙ να γνωρίζουμε για να βγάλουμε συμπεράσματα. Για παράδειγμα, αν βρεθεί ένα πτώμα με ένα σκουριασμένο μαχαίρι μπηγμένο στη πλάτη, η συνεπαγωγή δεν μας λέει τίποτα. Η απαγωγή όμως μας δίνει αμέσως έναν ύποπτο, αν γνωρίζουμε ότι π.χ. ο «Α» έχει μια συλλογή με σκουριασμένα μαχαίρια. Βεβαίως, αυτό δίνει απλώς μια υπόθεση που πρέπει να εξεταστεί υπό συνθήκες, όπως το κίνητρο, το άλλοθι ή όχι του υπόπτου και πάμπολλοι άλλοι παράγοντες. τουλάχιστον όμως, έχουμε στα χέρια μας έναν ύποπτο και τη δυνατότητα να εξετάσουμε την ενοχή του με τους άλλους συλλογισμούς. Παραδείγματος χάρη, ο επαγωγικός συλλογισμός μπορεί να εφαρμοστεί πολύ καλά στο ζήτημα του κίνητρου: στη διαφωνία «1» ο «Α» επέδειξε βίαιη συμπεριφορά, στη διαφωνία «2» ο «Α» επέδειξε βίαιη συμπεριφορά κ.ο.κ που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «Α» είναι βίαιος και άρα, αν διαφώνησε με το θύμα, μπορεί και πάλι η βιαιότητά του να τον οδήγησε στο φόνο.
Στις ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς όμως, μόνο η συνεπαγωγή αποκαλύπτει την αλήθεια και αυτή είναι μια από τις ιδιαίτερες ομορφιές αυτού του τύπου αφήγησης: ο Arthur Conan Doyle, πολύ συχνά μέσα από τα μάτια του Γουάτσον, οδηγεί τον αναγνώστη του σε αυτήν ακριβώς τη διαδοχή συλλογισμών και τον αφήνει εκεί: αν ο αναγνώστης λειτουργήσει συνεπαγωγικά, θα βρει το λάθος στο συλλογισμό, ίσως και τη λύση. Ο Γουάτσον όμως, ουδέποτε το πράττει, μένοντας σχεδόν πάντοτε στο «κραυγαλέα προφανές» και τελικά, δίνοντας λαβή στον Χολμς να εκθέσει τα λάθη ή το ελλιπές του συλλογισμού και να δώσει τη σωστή λύση. Το παράδοξο είναι ότι, σε μια εποχή που τίθενται τα θεμέλια της αυστηρής Μαθηματικής Λογικής, ο Arthur Conan Doyle, όχι απλά προικίζει τον χαρακτήρα του με φαντασία, αλλά τον βάζει να την εκθειάζει ως αρετή, κάνοντας συχνά έμμεσες νύξεις ότι η λύση ενός προβλήματος δεν απαιτεί μόνο εξέταση του εμφανούς και πιθανού (όπως πράττουν ακόμα και οι ενίοτε συμπαθείς στον Χολμς αστυνομικοί της Scotland Yard), αλλά και του οπτικά ανύπαρκτου και απίθανου. Στην «Εξαφάνιση του Silver Blaze», λέει απροκάλυπτα: «το πλεονέκτημά μας Γουάτσον, σε σχέση με τον Επιθεωρητή, είναι ότι έχουμε τη φαντασία να κάνουμε υποθέσεις και έπειτα να δοκιμάσουμε την ισχύ τους σε σχέση με τα στοιχεία». Από την άλλη, στο «Μυστήριο του Χρυσού Pince-Nez», λέει την περίφημη φράση: «όταν αποκλείσεις το αδύνατο, αυτό που μένει, όσο απίθανο και αν φαίνεται, πρέπει να είναι η αλήθεια». Η λογική του Χολμς κάθε άλλο παρά άκαμπτη είναι και θα δεχτεί ακόμα και την πιο τρελή διαισθητική αλήθεια, ακόμα και αν η μόνη της πραγματική βάση είναι ότι κάθε άλλο ενδεχόμενο έχει καταλήξει σε άτοπο.
Λίγες γραμμές πιο πάνω, θα παρατηρήσετε το δεύτερο στοιχείο που κάνει τον Σέρλοκ Χολμς, τουλάχιστον για την εποχή του, μοναδικό και αυτό είναι η έμφαση στα ευρήματα στο χώρο του εγκλήματος, τα ευρέως αποτελούμενα «στοιχεία» που ο Χολμς εκθειάζει και απαιτεί ακέραια, απαιτώντας η σκηνή του εγκλήματος να μην παραβιάζεται από κανέναν – κατά προτίμηση ούτε και από τους αστυνομικούς – μέχρι να φτάσει εκεί ο ίδιος. Ο Σέρλοκ Χολμς είναι ο λογοτεχνικός προπάτορας της Σήμανσης και κατά προέκταση, το διάσημων και ευρέως διαδεδομένων τηλεοπτικών σειρών ,όπως τα CSI, NCIS και BONES. Εκτός αυτού, είναι ο μόνος λογοτεχνικός ήρωας του είδους, ο οποίος κάνει ουσιαστική χρήση αυτών των στοιχείων (δείτε παρακάτω). Ας τα πάρουμε όμως λίγο από την αρχή, δίχως υπερβολικές λεπτομέρειες: καταρχήν, τι ακριβώς είναι η Σήμανση;
Με έναν σύντομο ορισμό, ο οποίος δεν άπτεται καθόλου του βάθους της συγκεκριμένης μεθοδολογίας: «Σήμανση καλείται η εφαρμογή ευρέως συνόλου επιστημών, με στόχο την αποσαφήνιση ζητημάτων που ενδιαφέρουν το νομικό σύστημα». Όχι ιδιαίτερα φιλικός ή εντυπωσιακός ορισμός, δεν βρίσκετε; Έχοντας την ευχέρεια να είμαστε πιο περιφραστικοί, ας δοκιμάσουμε τον ακόλουθο: «Σήμανση είναι μια μεθοδολογία που ενσωματώνει ποικίλα επιστημονικά πεδία, από τη φυσική, τη χημεία, τη μικροβιολογία, μέχρι τη γραφολογία και την ψυχολογία – ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες – προκειμένου να συλλέξει στοιχεία από τον τόπο ενός εγκλήματος ή άλλου νομικά επιλήψιμου συμβάντος και να αποσαφηνίσει τις συνθήκες, τα κίνητρα και τη διαδοχή των γεγονότων που οδήγησαν στο συμβάν». Πώς σας φαίνεται; Πολυλογάδικο ίσως, αλλά αρκετά πιο σαφές και με περιθώρια περαιτέρω αποσαφήνισης, κάνοντας τη χρήση λέξεων όπως «φασματοσκοπία», «σπινθηρογράφημα», «ανάλυση DNA» και πολλών άλλων ακόμα. Η εμφάνιση των πρώτων κειμένων Σήμανσης χρονολογείται από το 1247 στην Κίνα, όπου για πρώτη φορά η εντομολογία χρησιμοποιείται ως μέθοδος εξιχνίασης εγκλημάτων (αν και η πρώτη χρήση του δακτυλικού αποτυπώματος ως αναγνωριστικού, χρονολογείται από τον 7ο μ.Χ. αιώνα στην Αραβία). Ωστόσο, οι πρώτες εργασίες πάνω στα αίτια βίαιου θανάτου και πνιγμού δεν έγιναν παρά τον 16ο αιώνα στην Ευρώπη. Η δε πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση χρήσης «μικροστοιχείων», απαντάται το 1784 στο Lancaster της Αγγλίας, οπότε ο John Toms καταδικάστηκε για τη δολοφονία του Edward Culshaw, όταν στην πληγή του θύματος βρέθηκε χαρτί πανομοιότυπο με την εφημερίδα που χρησιμοποιούσε για στουπί του όπλου ο δολοφόνος.
Ο Σέρλοκ Χολμς συχνά παρουσιάζεται να κάνει μελέτες πάνω σε κάτι που θα χαρακτηρίζαμε ως πρώιμη, σύγχρονη Σήμανση, καταγράφοντας τα διαφορετικά είδη καπνού και τη στάχτη τους, τα συμπτώματα ποικίλλων δηλητηριάσεων από χημικά σκευάσματα και μη (όπως βλέπουμε, τόσο στο «Devil’s Foot» όσο και στο «Dying Detective»), τις διαφορετικές ποιότητες και ιδιότητες ινών υφασμάτων και κάνοντας πειράματα με διάφορες χημικές ουσίες. Όσο για την επιτόπου έρευνά του στη σκηνή του εκάστοτε εγκλήματος, συλλέγει οποιαδήποτε ίνα, τρίχα ή θραύσμα τύχει να βρει, εξετάζει τον τύπο του χώματος που βρίσκει και εξάγει συμπεράσματα για τη μέθοδο εισόδου του εγκληματία ή ακόμα και την προσέγγισή του π.χ. σε ένα σπίτι. Στο «Χρυσό Pince-Nez», καταλαβαίνει ότι κάποιος έχει πρόσφατα προσπαθήσει να ανοίξει ένα συρτάρι, όταν βλέπει ρινίσματα μετάλλου γύρω από την κλειδαριά, τα οποία δεν έχει προλάβει να καθαρίσει η καμαριέρα, τη συνηθισμένη ώρα. Σημειωτέον, ακόμα και όταν οι αστυνόμοι του λένε ότι έχουν ερευνήσει το χώρο με προσοχή, πάλι βρίσκει κάτι που, είτε έχει διαφύγει της προσοχής τους, είτε έχουν θεωρήσει ασήμαντο και τους το επισημαίνει, διότι ακολουθεί μια αυστηρή διαδοχή βημάτων έρευνας, τα οποία δεν έχει (τουλάχιστον στα βιβλία) ενσωματώσει ακόμα η Scotland Yard στη μεθοδολογία της.
Σύμφωνα με τον Arthur Conan Doyle, όλες του οι γνώσεις και αναφορές γύρω από τη Σήμανση, οφείλονται στο καθηγητή του, Joseph Bell, χειρουργό και ερευνητή της ομάδας Σήμανσης στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, όπου ο Doyle φοίτησε από το 1876 μέχρι το 1881.
Με βάση τα παραπάνω, ακολουθούν οι εξής προτεινόμενες δραστηριότητες (να σημειωθεί ότι αυτές, ανάλογα με την ομάδα ανάγνωσης, μπορούν να δοθούν είτε σε ομάδες μαθητών, είτε να επιλεγούν ορισμένες σαν αντικείμενο συζήτησης αν η ομάδα αποτελείται από ενηλίκους) :
Οι Υποθέσεις του κ. Χολμς
Ακολουθεί μια σύντομη περίληψη των υποθέσεων που επιλέχθηκαν για αυτό το εργαστήριο, συνοδευόμενες από δραστηριότητες που άπτονται του συγκεκριμένου περιεχομένου τους.
1. Η Περιπέτεια του Οικοδόμου από το Νόργουντ
Στην ιστορία αυτή, κατόπιν του θανάτου του καθηγητή Μοριάρτι, το Λονδίνο και κατ’ επέκταση, η Αγγλία, έχει γίνει ένας τόπος πολύ πιο ήσυχος και βαρετός για τον Χολμς, καθότι ο σατανικός και ιδιαίτερα λαμπρός εγκέφαλος του παλιού του εχθρού. έχει πια χαθεί στους καταρράκτες του Ράιχενμπαχ. Πάνω που ο Χολμς δηλώνει στον Γουάτσον πόσο ενοχλημένος είναι από αυτή τη στασιμότητα, μπαίνει φουριόζος στη Μπέηκερ Στρητ ο νεαρός δικηγόρος, Τζων Έκτωρ Μακφάρλαν, ο οποίος κατηγορείται για το φόνο του 52-χρονου πρώην οικοδόμου, Τζόνας Όλντεϊκερ και έχει έρθει να αναθέσει στον Σέρλοκ Χολμς την αποκατάσταση του ονόματός του. Τα στοιχεία είναι ιδιαιτέρως επιβαρυντικά, καθότι μία μέρα πριν τον θάνατό του, ο Όλντεϊκερ είχε κάνει τον Μακφάρλαν κληρονόμο του και στο δωμάτιο του αποθανόντος βρέθηκε το μπαστούνι του νεαρού, λερωμένο με αίμα. Φαίνεται απίστευτο, αλλα ο διόλου ευφάνταστος Λεστρέιντ φαίνεται πως έχει τον σωστό ένοχο στα χέρια του. Η μόνη ελπίδα του νεαρού ΜακΦάρλαν βρίσκεται στην αποκρυπτογράφηση κάποιων νομικών εγγράφων και ενός διφορούμενου στοιχείου.
2. Η Περιπέτεια με τα Ανθρωπάκια που Χόρευαν
Μια συνηθισμένη μέρα του Χολμς και του Γουάτσον διακόπτεται από την επίσκεψη του Χίλτον Κάμπιτ, επαρχιώτη από το Νόρφολκ, ο οποίος έχει έρθει να συμβουλευτεί τον μεγάλο ντετέκτιβ για μια πολύ παράξενη υπόθεση: πριν από έναν χρόνο παντρεύτηκε την Αμερικανίδα Έλσι Πάτρικ, η οποία του ζήτησε να μην τη ρωτήσει ποτέ τίποτα για το παρελθόν της, αν και δεν υπήρχε κάτι πραγματικά ντροπιαστικό ή αξιόμεμπτο σε αυτό. Ο Κάμπιτ δεν είχε κανένα λόγο να αθετήσει την υπόσχεσή του, μέχρι που η εμφάνιση ενός γράμματος από την Αμερική, καθώς και ενός παράξενου σκίτσου με ανθρωπάκια που χορεύουν, αναστάτωσε τη γυναίκα του, φέρνοντάς την στα όρια του τρόμου και της υστερίας. Μη θέλοντας να παραβεί την υπόσχεσή του, παραδίδει το χαρτί στον Χολμς, ζητώντας του να ερευνήσει την υπόθεση. Αν και ο Χολμς υποπτεύεται πως πρόκειται για κάποιου είδους μήνυμα σε κώδικα, δεν μπορεί να το αποκρυπτογραφήσει πριν να έχει στα χέρια του κι άλλα μηνύματα. Πράγματι, δύο εβδομάδες αργότερα ο Κάμπιτ του παρέχει περαιτέρω σκίτσα που εμφανίστηκαν σε διάφορα σημεία, στο εξωτερικό του σπιτιού και τον ενημερώνει ότι έχει δει φευγαλέα τον δράστη. Ο Χολμς ρίχνεται στη δουλειά και μόλις επιβεβαιώνονται οι υποψίες του για τον υπαίτιο, επισκέπτεται με τον Γουάτσον το σπίτι του Κάμπιτ στο Νόρφολκ. Δυστυχώς, εκεί τους περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη, καθότι ο Χίλτον Κάμπιτ έχει δολοφονηθεί, η γυναίκα του είναι επίσης κατάκοιτη από πυροβολισμό και όλες οι υποψίες έχουν πέσει πάνω της. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο Χολμς είναι να χρησιμοποιήσει τον κώδικα του δολοφόνου εναντίον του και να ελπίζει ότι ο δράστης θα πέσει στην παγίδα.
3. Η Περιπέτεια του Μαύρου Πήτερ
Στις αρχές του Ιουλίου, ο Σέρλοκ Χολμς παρουσιάζει ένα μοτίβο συμπεριφοράς και ένα ημερήσιο πρόγραμμα που σαφώς υποδεικνύει ότι ασχολείται με κάποια υπόθεση. Αυτό όμως επιβεβαιώνεται μόνο όταν κάνει την εμφάνισή του στη Μπέηκερ Στρητ, κραδαίνοντας ένα μεγάλο καμάκι με αγκαθωτό άκρο! Εξηγεί στον έκπληκτο Γουάτσον ότι προσπαθούσε όλο το πρωί να διαπεράσει ένα σφαγμένο γουρούνι, τινάζοντας πάνω του το καμάκι, δίχως επιτυχία. Η εμφάνιση του νεαρού επιθεωρητή Χόπκινς θα ρίξει λίγο φως στο ποια είναι αυτή η μυστηριώδης υπόθεση: ο πλοίαρχος Πήτερ Κάρει, ένας βίαιος και επικίνδυνος άντρας, πρώην καπετάνιος φαλαινοθηρικού, βρέθηκε καρφωμένος στον τοίχο μιας ξύλινης καμπίνας, την οποία είχε χτίσει κοντά στο σπίτι του και όπου διέμενε πολύ συχνά τα βράδια. Είχε καρφωθεί στον τοίχο με ένα καμάκι σαν αυτό που κρατούσε ο Χολμς και η καμπίνα είχε πνιγεί στο αίμα του. Τα μοναδικά διαθέσιμα στοιχεία ήταν μια καπνοσακούλα από δέρμα φώκιας, με τα αρχικά του νεκρού πάνω, καθώς και ένα φθαρμένο σημειωματάριο, με τα αρχικά J.H.N. στην πρώτη και C.P.R. στη δεύτερη σελίδα και μια κηλίδα αίματος πάνω στο εξώφυλλο. Είναι ένας κατάλογος εμπορευμάτων για την Canadian Pacific Railways αλλά αγνώστου ιδιοκτήτη. Όταν οι δύο φίλοι και ο επιθεωρητής πάνε να ερευνήσουν τον τόπο του εγκλήματος, ανακαλύπτουν πως κάποιος έχει προσπαθήσει να μπει μέσα μετά το συμβάν, δίχως επιτυχία. Προβλέποντας την επιστροφή του, στήνουν καρτέρι και συλλαμβάνουν τον νεαρό Τζων Χόπλι Νέλιγκαν, ιδιοκτήτη του σημειωματαρίου. Ωστόσο, το πείραμα του Σέρλοκ Χολμς με το καμάκι, αποκλείει ο ασθενικός αυτός νεαρός να είναι ο δολοφόνος και ο ντετέκτιβ ακολουθεί μια διαφορετική γραμμή έρευνας.
4. Η Περιπέτεια των Έξι Ναπολεόντων
Ο Σέρλοκ Χολμς, στο απόγειο πλέον της φήμης και της καριέρας του, δέχεται περιστασιακές επισκέψεις από τον χρόνιο (και ανεπιτυχή) ανταγωνιστή του, Επιθεωρητή Λεστρέιντ, ο οποίος έχει πλέον αποδεχθεί, σε μεγάλο βαθμό, το πόσο έχει βοηθήσει τη Scotland Yard ο εκκεντρικός ντετέκτιβ, καθώς και το γεγονός ότι για τον Χολμς αυτό που έχει σημασία δεν είναι να εκθέτει την αστυνομία, αλλά να φτάνει στη λύση του μυστηρίου. Έτσι, στη διάρκεια ενός λονδρέζικου απογεύματος, ο Λεστρέιντ μεταφέρει στον Χολμς την παράξενη υπόθεση κατά συρροήν διαρρήξεων, όπου το μόνο αντικείμενο ενδιαφέροντος είναι πάντα μια μικρή προτομή του Ναπολέοντα Α’, η οποία βρίσκεται κομματιασμένη, είτε μέσα, είτε ακριβώς απ’ έξω από τον τόπο του εγκλήματος. Ενώ ο Χολμς αρχικά αντιμετωπίζει την υπόθεση ως κάτι αξιοπερίεργο και ο Γουάτσον διατείνεται ότι μπορεί να πρόκειται για περίπτωση μονομανούς εμμονής, αυτό που οι Γάλλοι ψυχίατροι αποκαλούν «idée fixe», τα πράγματα παίρνουν μια πιο σοβαρή τροπή, όταν βρίσκεται ένας άντρας δολοφονημένος έξω από την πόρτα του δημοσιογράφου Χόρας Χάρκερ, με το λαρύγγι του κομμένο. Η φωτογραφία ενός κακάσχημου άνδρα, στο χέρι του θύματος, πείθει τον Χολμς ότι αυτή η υπόθεση είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή μονομανία ή διάρρηξη.
5. Η Περιπέτεια των Τριών Σπουδαστών
Για εκτεταμένο χρονικό διάστημα, μια πανεπιστημιούπολη που ο Γουάτσον μας αποκρύπτει για λόγους επαγγελματικής εχεμύθειας, ο Χολμς μελετά ορισμένους χάρτες, εργαζόμενος πάνω σε κάποια από τις πάμπολλες μονογραφίες του. Εκεί έρχεται και τους βρίσκει πανικόβλητος ο καθηγητής Σόουμς, λέκτορας στο κολέγιο του Σεν Λουκ και υπεύθυνος των εξετάσεων των Αρχαίων Ελληνικών για την υποτροφία Φόρτεσκιου. Κάποιος έχει διαρρήξει το γραφείο του και έχει μελετήσει τα θέματα των εξετάσεων, απειλώντας το πανεπιστήμιο στο οποίο υπάγεται το Σεν Λουκ, με ανεπανόρθωτο σκάνδαλο. Ο Σέρλοκ Χολμς, ερευνώντας το γραφείο του καθηγητή, βρίσκει ξύσματα από μολύβι, ίχνη από μαύρη άργιλο με πριονίδι και παρατηρεί, όπως και ο καθηγητής, μια παράξενη χαρακιά πάνω στο τραπεζάκι του γραφείου. Η είσοδος του ενόχου είναι σαφές ότι έγινε από την πόρτα του γραφείου, όπου ο Μπάνιστερ, ο υπηρέτης, είχε ξεχάσει το κλειδί. Το ερώτημα είναι ποιος από τους τρεις σπουδαστές – ο αξιοπρεπής και αθλητικός γόνος ξεπεσμένης οικογένειας, ο αγενής και ευφυής Άγγλος ή ο Ινδός – είναι ο υπεύθυνος για αυτήν την ενέργεια; Με μια σειρά πολύ απλών συλλογισμών, ο Χολμς δίνει τη λύση και αποτρέπει την υπονόμευση των εξετάσεων.
6. Η Περιπέτεια της Δεύτερης Κηλίδας
Αυτή είναι η περιπέτεια του Σέρλοκ Χολμς, η οποία τον κατέστησε ευεργέτη του έθνους της Βρετανίας. Ο Γουάτσον ξεκινά την αφήγηση δηλώνοντας πως θα αποκρύψει, τόσο τη χρονιά, όσο και τη δεκαετία που έλαβαν χώρα τα γεγονότα αυτά, καθότι η αποκάλυψή τους θα μπορούσε, ακόμα και την εποχή της εξιστόρησης, να προκαλέσει διεθνές επεισόδιο. Ένα φθινοπωρινό πρωινό λοιπόν, οι δύο φίλοι δέχονται την επίσκεψη του πρωθυπουργού Μπέρλινγκερ και του Υπουργού Εξωτερικού, Τρελόνι Χόουπ. Η υπόθεση αφορά μια σημαντικότατη επιστολή που έλαβαν από ξένο ηγεμόνα, φιλικά διακείμενο προς τη Βρετανία, αναφορικά με την κατάσταση και τα τεκταινόμενα σε κάποιες αποικίες. Την επιστολή είχε πάντοτε μαζί του ο Υπυργός Εξωτερικών και σήμερα το πρωί, ανακάλυψε ότι έλειπε από το κουτό όπου την φυλούσε κλειδωμένη. Γνωστοποίηση του περιεχομένου της επιστολής μπορεί να προκαλέσει τέτοια αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων, ώστε να βυθίσει την Ευρώπη σε πόλεμο. Ο Σέρλοκ Χολμς αναλαμβάνει την υπόθεση με την υπόσχεση της πλήρους εχεμύθειας αλλά λίγες ελπίδες επιτυχίας και αρχίζει την έρευνά του από τους τρεις γνωστότερους διεθνείς κατασκόπους που βρίσκονται στην Αγγλία. Τότε, ο ένας βρίσκεται νεκρός και η σκηνή υποδεικνύει έγκλημα πάθους, Ο Χολμς είναι πεπεισμένος ότι αποκλείεται να πρόκειται για σύμπτωση, ενώ από την άλλη την υπόθεση περιπλέκει η μυστηριώδης επίσκεψη της Λαίδης Χόουπ, γυναίκας του Υπουργού Εξωτερικών. Τη λύση θα δώσει το μοναδικό παράδοξο στην υπόθεση, το οποίο ο Χολμς εκμεταλλεύεται μέσω ενός στοιχειώδους συνεπαγωγικού συλλογισμού.
Ανδρέας Μιχαηλίδης
Σκιάθος 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου