Σάββατο 24 Απριλίου 2010
SARIK AZZILAL
SARIK AZZILAL
"Dans une cité orientale, le roi s'amuse à voler les ombres des villageois pour les mettre en scène sur son parchemin magique. De :Vivian DAVID, Pauline MENIGAULT, Julien ROCCHI
Prod :SUPINFOCOM Valenciennes 2005"
Παρασκευή 23 Απριλίου 2010
PERSISTANCE
PERSISTANCE
"Un jeune homme peine à vivre dans le monde, et se réfugie dans un univers parallèle dans lequel il ne parvient pas à communiquer.
De :J Patrick Stemelen Camille Rousseau Ludovic Mannoni
Prod :SUPINFOCOM ARLES 2004"
LE VOLEUR D'ECLAT
LE VOLEUR D'ECLAT
"Un homme oiseau cleptomane tombe amoureux d’une bijoutière aux yeux brillants comme des diamants.
De :Benoît Delozier Gille Violette Noziere Félicien Pons Joan
The Cold Rush
The Cold Rush
Un chasseur de prime vient traquer sa proie au sommet d'une montagne enneigée. Il ne découvre qu'un cadavre gelé qu'il va devoir ramener...
Le Deserteur
Le Deserteur
A deserter hides in a room, and with the help of a mechanical headset and a bird, will try to find a little freedom.
A film about war, its cruelty and its horror, as it's reflected on the spirit of a man who have to kill another man in order to survive.
Cafe Serre
Cafe Serre
Our hero has got Inspector Clouseau's skills and competence with Clancy Wiggum's integrity and ingenuity. And he likes donuts.
PHOTOGRABBER 1/2 (English version)
1952
A very strange camera : it makes possible to steal reality
But the pictures rebel against the photographer...
Who will win ? The pictures or the photographer ?
A french fantasy short film with Michel Crémadès, Christine Melcer and Catherine Cyler. Directed by Pascal Tosi. 138 international selections in 39 countries. 24 awards & nominations. Produced by Onyx films - 2006. All rights reserved.
PHOTOGRABBER 2/2 (English version)
1952
A very strange camera : it makes possible to steal reality
But the pictures rebel against the photographer...
Who will win ? The pictures or the photographer ?
A french fantasy short film with Michel Crémadès, Christine Melcer and Catherine Cyler. Directed by Pascal Tosi. 138 international selections in 39 countries. 24 awards & nominations. Produced by Onyx films - 2006. All rights reserved.
Τετάρτη 21 Απριλίου 2010
Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
Πατήστε το URL για να διαβάσετε όλο το βιβλίο.
Ήταν δέκα χρονών ο Ντάνκαν Μακένζι σαν ανακάλυψε το μαγικό αριθμό. Κι αυτό, από καθαρή τύχη. Σκόπευε να καλέσει τη Γιαγιά του την Έλεν, αλλά δεν πρόσεξε καλά, και τα δάχτυλά του πρέπει να πάτησαν λανθασμένα πλήκτρα. Αμέσως κατάλαβε πως είχε κάνει λάθος, γιατί η οπτική οθόνη της Γιαγιάς καθυστέρησε δύο δευτερόλεπτα ν' ανάψει, κι ας ήταν Αυτόματης Εγγραφής. Το κύκλωμα βέβαια λειτούργησε αμέσως. Ωστόσο, μήτε ήχος ακούστηκε μήτε κι εικόνα φάνηκε. Η οθόνη ήταν τελείως κενή. Δεν παρουσίαζε το παραμικρό ίχνος παρεμβολής. Ο Ντάνκαν σκέφτηκε πως είχε μπει σε ακουστικό μόνο κανάλι, ή αλλιώς, είχε πιάσει σταθμό με αποσυνδεδεμένη κάμερα. Σίγουρα πάντως, αυτό δεν ήταν το νούμερο της Γιαγιάς. Άπλωσε λοιπόν το χέρι του για να κλείσει το κύκλωμα.
Άρθουρ Κλαρκ
http://el.wikipedia.org/wiki/Άρθουρ_Κλαρκ
Η ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ
Πατήστε το URL για να διαβάσετε όλο τον κατάλογο.
ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΥ
Πατήστε το URL για να διαβάσετε όλο το κείμενο.
Τρίτη 20 Απριλίου 2010
ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΦΚΑΣ
Πατήστε το URL για να διαβάσετε όλο το κείμενο.
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
ΟΙ ΦΙΛΟΙ
‘’ Όταν πέθανε ήταν δυόμισι πόντους πιο κοντός.
Μπορεί να γεννήθηκε σαράντα δυο πόντους αλλά στα δέκα εννέα του ήταν κιόλας ένα & ογδόντα ένα.
Από την εφηβεία του υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην επιτρέψει να τον καταβάλουν τα γηρατειά και οι ασθένειες. Έτσι θεώρησε ότι έφτασε η κατάλληλη στιγμή, για την ακρίβεια πριν δυο περίπου μέρες, για να βάλει ένα οριστικό τέλος στην ζωή του. Μόλις συμπλήρωσε τα πενήντα πέντε, ήταν η μέρα των γενεθλίων του, και ήταν βασικά καλά στην υγειά του, τουλάχιστον αν τον έβλεπε κανείς ούτε που θα του περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να υπέφερε από κάτι. Με ένα περίεργο τρόπο, όπως πάντα έλεγε, αισθάνθηκε ότι αυτή η στιγμή ήταν η πιο κατάλληλη για να αφήσει πίσω του μια καλή εικόνα, όσο καλή μπορεί να είναι ένας εαυτός κατά τριάντα κιλά υπέρβαρος, με τα μισά μαλλιά να λείπουν και δυόμισι πόντους πιο κοντός.
Κανονικά θα πέθαινε δυο μήνες νωρίτερα αλλά έπρεπε να κάνει μια έρευνα για να σιγουρέψει τα πράγματα και κυρίως να αποφασίσει αν πρέπει να φανεί σαν ατύχημα η όχι. Όχι ότι θάκανε κάποια διαφορά στο αποτέλεσμα αλλά αυτοί που μένουν πίσω μάλλον δυσκολεύονται να κατανοήσουν ένα θάνατο που δεν οφείλεται σε ατύχημα., η άλλα φυσικά αίτια όπως οι ασθένειες κι άλλες αηδίες τις οποίες αποφάσισε να μην υποστεί.
Από την άλλη η αυτοκτονία παραπέμπει στην καλύτερη, αν και συνηθέστερη, περίπτωση σε άτομα που δεν είναι καλά στα μυαλά τους και στην χειρότερη, σε άτομα με άκρατο εγωισμό η επονείδιστη δειλία. Αλλά ας μην επεκταθούμε άλλο επ΄αυτου. Αποφάσισε να αυτοκτονήσει διακριτικά, όχι δηλ. με αίματα και άλλου τύπου αγριάδες. Το πιο αξιοσημείωτο είναι, ότι απ΄όλα και όλους που άφηνε πίσω του, το μόνο που τον απασχολούσε το λίγο χρόνο που είχε στην διάθεση του μέχρι να ξεψυχήσει ήταν το ότι άφηνε τον κόσμο αυτό κατά δυόμισι πόντους πιο κοντός, κι αυτό σήμαινε πολύ απλά ότι έφευγε αργοπορημένος, και δεν εννοεί τους δυο μήνες προετοιμασίας, αλλά ότι δεν ήταν στην ακμή του παρά στην κατηφόρα, έτσι ονόμαζε την παρακμή, τα γηρατειά, που τόσο πολύ ήθελε να αποφύγει.‘’
Μείναμε άφωνοι, γιατί αντιληφτήκαμε ότι το κείμενο ήταν του μακαρίτη. Αλλά γιατί άραγε σε τρίτο πρόσωπο;
Έγινε η ταφή, γευματίσαμε με ψάρι όπως αρμόζει σ΄αυτές τις περιστάσεις, θυμηθήκαμε τα παλιά, - ήμασταν φίλοι απ΄το γυμνάσιο- γελάσαμε και όταν όλα πια τέλειωσαν συμφωνήσαμε να μετρηθούμε σ΄ένα φαρμακείο. Στο δρόμο αλλάξαμε γνώμη. Κατά βάθος κανείς μας - ήμασταν τέσσερεις και σχετικά συνομήλικοι - δεν ήθελε να ξέρει πόσο πιο κοντούς θα μας έβρισκε ο θάνατος.
Το ξημέρωμα μας βρήκε ξαπλωμένους στην παραλία να γελάμε ακόμα μ΄αυτό το ‘’ Όταν πέθανε ήταν δυόμισι πόντους πιο κοντός..’’
- Το κρατούσε σφιχτά στο χέρι του το σημείωμα όταν τον βρήκα……είπε ο Βλαδίμηρος.
- Το έγραψε σε τρίτο πρόσωπο γιατί μάλλον δεν πίστευε οτι είναι αυτός…….
Μαζέψαμε τα τσαλακωμένα σακάκια μας, αγκαλιαστήκαμεκαι χωρίσαμε. Δεν είπαμε πότε θα ξαναβρεθούμε, αν και κατά μια έννοια δεν θα περνούσε πολύς καιρός. Ο Κοσμάς έφερε τον θάνατο στην αυλή μας.
Νίκος Γιαννόπουλος
Αθηνα
19/4/2010
Κυριακή 18 Απριλίου 2010
ΑΜΛΕΤ (1)
΄΄ Να ζεις ή να μην ζεις; Αυτή είναι η ερώτηση. Τι συμφέρει τον άνθρωπο; Να πάσχει, να αντέχει σωπαίνοντας τις πληγές από μια μοίρα που τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος ή να επαναστατεί; Ποιος προτιμάει να ζει ρημάζοντας μέσα στο χρόνο; Και τα έργα τα μεγάλα που γι΄ αυτά γεννήθηκες; Μονάχα γι΄ αυτά γεννήθηκες. Δεν τα τολμάς. Θρύβουν. Χάνονται. Ποτέ δεν θα ονομαστούν πράξεις !!!
Όταν άναψαν όλα τα φώτα της σκηνής και ξέσπασαν τα χειροκροτήματα- αλήθεια πόσο αγαπούσε αυτή την στιγμή- συνειδητοποίησε πάλι ότι δεν ήταν άνθρωπος αλλά μονάχα ένας ρόλος. Άφησε τις αισθήσεις του να απορροφήσουν αυτόν τον υπέροχο θόρυβο που έκαναν τα χερια των θεατών- πελώριες πεταλούδες που φτεροκοπούσαν- που τόσο κολάκευε την ματαιοδοξία του, παρ΄ όλο που ήξερε πως δεν απευθύνονταν σ΄ αυτόν αλλά στον ηθοποιό. Στον άνθρωπο-ηθοποιό που τώρα υποκλίνονταν στη σκηνή και χαμογελούσε στο πλήθος που τον αποθέωνε.
Δεν θυμόταν πόσες φορές ακριβώς ξανάζησε αυτό το γεγονός. Να ενσαρκώνεται ή μάλλον να έχει την εντύπωση ότι μεταμορφώνεται σε άνθρωπο για τρεις περίπου ώρες- τόση ήταν και η διάρκεια της παράστασης- στο πρόσωπο κάθε φορά και ενός άλλου ηθοποιού. Αυτό όμως ήταν μια ψευδαίσθηση. Το γνώριζε καλά. Είχε απόλυτη συναίσθηση αυτής της θεατρικής σύμβασης, αλλά πάντα αφήνονταν να την απολαυσει σαν να΄ ταν μια πραγματικότητα. Και πάντα η απόφαση του θάμπωνε και έσβηνε από την υγρασία της ματαιόδοξης ψευδαίσθησής του, που ξεχνούσε αυτό που τόσο πολύ επιθυμούσε και που τόσο καιρό μεθοδικά προετοίμαζε.
Όπως συνήθως συνέβαινε, έτσι και τώρα, η κόκκινη αυλαία έπεσε και το βιβλίο τον ξανάκλεισε στ΄ απόρθητα τείχη του χάρτινου κάστρου του, στο μακρινό και παγωμένο βασίλειο του βορρά. Ήταν μια αίσθηση βίαια, κάτι σαν δίνη, αλλά ο νους του συγκράτησε για λίγο ακόμα την τελευταία εικόνα: τον ηθοποιό να υποκλίνεται στον ενθουσιασμό των θεατών.
΄΄ Δεν είναι ένα θαύμα αυτός ο θεατρίνος που καταφέρνει να κάνει υποχείρια την ψυχή μου σε μια φαντασία; Άθυρμα σ΄ ένα πλαστό, ψεύτικο πάθος; Να κάνει πανίσχυρη μια επιθυμία του μυαλού μου κι αυτή να μ΄ αλλάζει ολόκληρο; Να δίνει σώμα σε μια ιδέα και από μια ιδέα ν΄ αποκτάει σώμα, να παίρνει το δικό μου;….Πόσα περισσότερα θα΄κανε αν ήταν εγώ; Αν είχε όλες τις αιτίες που έχω εγώ; Αν το πάθος του ήταν πραγματικό; Λήστεψε τη ζωή μου..΄΄, σκέφτηκε και μιμήθηκε μηχανικά με κάποιο συγκρατημένο στόμφο τις κινήσεις του, όπως τον είχε δει να κάνει στην σκηνή ως ρόλος τραγικός. Ύστερα άπλωσε τα χερια του και άγγιξε την πέτρινη λευκότητα της φυλακής του. Δεν ένιωθε κανένα συναίσθημα, ούτε καν απελπισία, που ξαναβρέθηκε παγιδευμένος μες το καταραμένο αυτό βιβλίο, όπως το τζίνι στο λυχνάρι του Αλαντίν.
Γεννήθηκε βεβαία διαφορετικός και δεν μπορούσε φυσικά να κατηγορήσει γι΄ αυτό τον εαυτό του, αφού η ύπαρξη δεν ευθύνεται για την καταγωγή μας. Για τέσσερεις περίπου αιώνες όμως ζούσε ανάμεσα στις ίδιες φράσεις, στα ίδια πρόσωπα, στους ίδιους διαλόγους, στα ίδια γεγονότα και όλα στην ίδια αμετάβλητη σειρά. Την ίδια πάντα είχε ηλικία. Τριάντα; Τριάντα τρία; Τι σημασία μπορεί να΄χει; Εδω ο χρόνος είναι απών. Απόρθητος από το χρόνο ειν΄ αυτός ο χώρος. Αν ήταν άνθρωπος θα ήταν τετρακοσίων ετών ή κιόλας πεθαμένος. Μήπως τον θάνατο δεν ήταν που ποθούσε περισσότερο. Μόνο που ο θάνατος έχει σφυγμό. Έχει σώμα. Και μες το σώμα σφύζουν οι αριθμοί και οι ρυθμοί του κόσμου. Δεν είναι παραίσθηση. Είναι η ζωή.
Ένιωσε την ανάγκη να κινηθεί. Με τα χέρια του πάντα να σέρνονται πάνω στις υπόλευκες επιφάνειες σ΄ όλο το μήκος και το πλάτος του πολύπλοκου παλατιού του, όπως ο Θησέας που προσπαθούσε να βρει την έξοδο στο Λαβύρινθο, περιπλανήθηκε στους διαδρόμους, άνοιξε πόρτες, γύρισε σελίδες, ανεβοκατέβηκε στα υπόγεια και στις ταράτσες και παραμέρισε λέξεις που έφραζαν τα ηλιόλουστα παράθυρα και τις βαριές ξύλινες πύλες σαν σιδερένια κάγκελα κι ατσάλινες μπάρες. Ακλούθησε τις μυστικές διόδους, που κάνουν ορατά τα πιο δυσνόητα νοήματα, μέχρι που έφτασε στον ψηλότερο πύργο. Ακούμπησε αποκαμωμένος στις πολεμίστρες κι αντίκρισε τ΄ όνειρο του ν΄ απλώνεται μπρος του απέραντο.. Ήταν ο κόσμος. Ο κόσμος των ανθρώπων. Εκεί που υπάρχει το θέατρο, δηλαδή το εφήμερο. Αλλά και ο θάνατος, η φθορά. Και ο έρωτας, η αλήθεια. Ο χρόνος, η αλλαγή. Και η μνήμη. Και η λήθη. Η δόξα και η ασημαντότητα. Γι΄ αυτό δεν υπάρχει επιστροφή από τον κόσμο των θνητών. Εκεί οι ρόλοι έχουν ημερομηνία λήξης. Το προτιμούσε από τον τρόμο του αιώνιου, την αγωνία της τάξης και το μαρτύριο της ατέρμονης επανάληψης όπου τον είχε καταδικάσει ο δημιουργός του. Δεν ήθελε πια να είναι αυτό που ήταν μέχρι τώρα κι ας τον έκανε να το ξεχνάει το χειροκρότημα του θαυμασμού των θεατών. Ήθελε τόσο απελπισμένα να ξεφύγει, να γίνει αληθινός άνθρωπος, κοινός θνητός. Να δραπετεύσει στον κόσμο και να χαθεί μέσα στην απρόβλεπτη ανωνυμία του. Αυτός ήταν ο σκοπός του.
΄΄.. Νόμισες πως μπορείς να με πάρεις στα χέρια σου και να με παίξεις; Πως τα δικά μου χαλινάρια αιώνια ξέρεις να τα κρατάς; Πως μπορείς να ξεσπλαχνωσεις από την επιθυμία μου την καρδιά της; Να με κραδαίνεις; Να βγάζεις όλους τους ήχους μου; Από τον πιο χαμηλό ως τον πιο οξύτερο; Όσους έχει κι αυτή εδώ η κρυμμένη μουσική, η εξαίσια φύση αυτού του αυλού; Αλλά αν με θεωρείς τόσο ανάξιο, κατώτερο κι από φλάουτο, όσο και όπως θέλεις κράτα με. Ποτέ δεν θα με παίξεις, ΄΄ φώναξε οργισμένος τούτη τη φορά κι ύστερα αμέσως καθώς τους ήχους μες τη νύχτα σκόρπιζε ο άνεμος σώπασε τρομαγμένος. ΄΄ Όλα μου τα΄χει κι ολας δώσει, σκέφτηκε. Πριν να του τα ζητήσω. Όλα εκτός απ΄την ζωή μου. Κι αυτά τα λόγια ακόμα, που επαναστατώ, εκείνος τα΄γραψε. Είμαι το κείμενο ενός αλλού. Αλλά δεν θα΄μαι για πολύ εδω. ΄΄
Άκουσε βήματα να πλησιάζουν κι αποτραβήχτηκε μες τις σκιές που έρρεαν από τις πολεμίστρες. Μπροστά στο κάστρο ξεπέζεψε ο σκηνοθέτης. Τα λόγια του θρυμμάτισαν την σιωπή της νύχτας καθώς ορμήνευε τον νεαρό ηθοποιό. ΄΄ Μην σε πανικοβάλλουν όσοι πριν από σένα ερμήνευσαν τον Άμλετ. Ο Λόρενς Ολίβιε, ο Τοσίρο Μιφούνε ή ο Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι. Ξέχνα τους και στο ρόλο αφιερώσου. Σ΄ όλα να έχεις ένα κράτημα. Το χείμαρρο να ελέγχεις, την τρικυμία και τον χαλασμό του πόθου σου. Να δίνεις σ΄ όλα μια απαλότητα. Το πάθος βγαίνει δυνατό άμα τ΄αδυνατίζεις. Μα αυτό δεν πάει να πει πως στο άλλο άκρο πρέπει να πας και να παίξεις τάχα λιτά. Αδιάκοπα να ελέγχεις το παίξιμο σου. Να βρίσκεις το φυσικό δέσιμο της δράσης με το λόγο. Κυρίως αυτό. Να μην απομακρύνεσαι απ΄τους απλούς τρόπους της φύσης. Η τέχνη δεν ανέχτηκε ποτέ ότι είναι έξω από το μέτρο της και πάντα το θέατρο σήκωνε ψηλά ένα καθρέπτη για να κοιτάζεται η φύση. Αντανακλά την αρετή κι όχι τον ενάρετο. Το πέσιμο κι όχι τον πεσμένο. Εκεί αναγνωρίζει ο καιρός την πραγματική ηλικία του και εμπιστεύεται το είδωλο της μορφής του. Το πάρα πολύ ή το πολύ λίγο θα κάνει ίσως τους αδιάφορους να γελάσουν, οι δίκαιοι όμως θα λυπηθούν. Αυτή την δικαιοσύνη για την τέχνη να επιζητάς. Μείνε εδω και δούλεψε σκληρά, ΄΄ είπε ο Σκηνοθέτης στον ηθοποιό και έφυγε.
΄’ Είναι ένα έργο τέχνης αυτός ο άνθρωπος. Το σώμα του. Τα μέλη του. Τι όμορφος που είναι. Τις κινήσεις του τις δίδαξε ένας άγγελος. Τις εκφράσεις του ένας θεός. Καθαρόαιμο βασιλικό ζώο, ΄΄ θαύμασε σιωπηλά ο Άμλετ πριν ενδυθεί αυτό το νέο ρούχο. Το λεπτό νευρώδες κορμί με το μελαγχολικό πρόσωπο και τα μεγάλα εκφραστικά μάτια, του νεαρού ηθοποιού. Μαζί θα ανακάλυπταν το υπέροχο άγγιγμα της περιπλάνησης. Το στερνό μεγαλείο της ελευθερίας, στιλπνό σκαλισμένο με πύρινο χρυσό. Αυτό το θαύμα που είναι η γη. Τον πολύβουο πολυπόθητο θνητό κόσμο, που είναι γεμάτος με πράγματα που ούτε η φιλοσοφία σας ούτε τα όνειρα σας μπορούν να αγκαλιάσουν.
΄΄Η μοίρα μου αυτή μου κάνει νόημα. Με ακουμπά με δείχνει και κάνει όλο το σώμα μου να τεντωθεί, ν΄ αντέχει, ΄΄ ψιθύρισε ο ηθοποιός νιώθοντας μια ευεργετική εφορία.
Το κοινό παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την παράσταση, παρ΄ όλο που οι πιο θεατρόφιλοι ήξεραν τους μονόλογους απ΄ έξω. Κάτι στο ύφος του ηθοποιού, κάτι μικροαλλαγές στο γνωστό κείμενο, δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα διαφορετική αλλά ενδιαφέρουσα στην παράσταση. Έτσι όταν έσβησαν τα φώτα ξέσπασαν χειροκροτήματα, πιο ενθουσιώδη απ΄ ότι ήταν αναμενόμενο. Όταν τα φωτα ξανάναψαν όμως φώτισαν μια άδεια σκηνή. Το κοινό εξακολούθησε με ''μπράβο'' και άλλες επευφημίες να καλεί τον νέο ταλαντούχο Άμλετ στη σκηνή, αλλά εις ματην. Τα χειροκροτήματα άρχισαν να σβήνουν και το θέατρο άδειαζε σιγά-σιγά, ενώ οι πιο φανατικοί στριμώχνονταν στα παρασκήνια έξω απ΄το καμαρίνι του ηθοποιού, που με μεγάλα και κομψά γράμματα έγραφε τ΄ όνομα του ρόλου, ΑΜΛΕΤ - αυτός που τόκανε προέβλεψε τη μεγάλη επιτυχία - για να τον συγχαρούν από κοντά. Το καμαρίνι όμως ήταν άδειο. Μάταια οι πιο πεισματικοί περίμεναν περίπου μια ώρα ώσπου ν΄ αρχίσουν να αποχωρούν σιγά-σιγά και ένας-ένας. Ο διάδρομος ερήμωσε και στον καθρέπτη που κάνεις δεν κοίταξε έβλεπες αποτυπωμένη την αιτία αυτής της αιφνίδιας, ανεξήγητης κι αδικαιολόγητης αποχώρησης. Στα μεγάλα και κομψά γράμματα διάβαζες ΤΕΛΜΑ.
Τριάντα χρόνια αργότερα, ένας μεσήλιξ αλλά ωραίος άνδρας αν και λίγο πλαδαρός, καθισμένος σε μια πολυθρόνα στο λίβινγκ ρουμ ενός ευκατάστατου διαμερίσματος κάπου στο κέντρο της πόλης, προσπαθούσε να συγκεντρώσει τις σκέψεις του. Αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο για τις περιστάσεις εκείνης της στιγμής. Στον ίδιο χώρο η μικρή του κόρη έβλεπε MTV στη διαπασών ενώ τα δυο δίδυμα αγόρια του για κάποιο λόγο καυγάδιζαν- πάντα υπήρχε λόγος για να καυγαδίζουν. Η γυναίκα του προσπαθούσε μεγαλόφωνα και στα αγγλικά να εξηγήσει στην φιλιππινεζα υπηρέτρια που δεν μιλούσε αγγλικά τι πρέπει να ετοιμάσει στο βραδινό τραπέζι για τους καλεσμένους- ήταν η 25η επέτειος των γάμων τους- και η μεγάλη κόρη του διαπληκτιζόταν με το φίλο της γιατί δεν συμφωνούσαν που θα περάσουν τις καλοκαιρινές διακοπές. Αυτή υποστήριζε ότι η Σαντορίνη είναι πιο βαρετή από τη Μύκονο κι αυτός της εξηγούσε ότι δεν έχει όρεξη να περάσει είκοσι μέρες σ΄ ένα νησί γεμάτο ‘’ψώνια’’.
Ένιωθε το κεφάλι του να γυρίζει. Αυτή τη φορά είχε πλήρη επίγνωση ότι ακόμα κι αν ξέφυγε απ΄το κείμενο του Σαίξπηρ υπήρξε πάντα θύμα κάποιου άλλου κειμένου, γραμμένο από άλλο συγγραφέα.
‘’ Όχι δεν έχει νόημα, ένας αδέκαστος χρόνος διαλέγει με ακρίβεια όλες τις ώρες. Αυτό που είναι για τώρα, είναι για τώρα. Εκείνο που δεν είναι για μετά, είναι για τώρα. Αν δεν είναι για τώρα, θα είναι για μετά. Σημασία έχει να είσαι πάντα έτοιμος. Η ώρα του τέλους σου δεν έρχεται νωρίτερα από το τέλος σου,΄΄ σκέφτηκε σχεδόν φωναχτά.
΄΄Που πάμε κύριος !΄΄ ρώτησε ο σοφέρ του ταξί.
΄΄Δεν ξέρω που πάμε, ΄΄ απάντησε αυτός. ΄΄ Ξέρω όμως που να σου πω να σταματήσεις. ΄΄
Νικος Γιαννοπουλος
Αθηνα - 2010
(1 ) Στους μονόλογους χρησιμοποίησα φράσεις από τον Άμλετ του Σαίξπηρ, σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά.
Τρίτη 13 Απριλίου 2010
Chaperon Rouge
Chaperon Rouge from DSK Supinfocom on Vimeo.
"Chaperon Rouge" by Emeline Bafoin, Eric Le Dieu de Ville, Tristan Michel and Vincent Techer
Supinfocom - France - 2006
Πέμπτη 1 Απριλίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)