Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012
Σάββατο 24 Μαρτίου 2012
Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012
Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012
Μύθος και Πραγματικότητα
1. Ένας αρχαίος (δήθεν) κινέζικος θρύλος
λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα
στον Παράδεισο και στην Κόλαση;» Ο δάσκαλος του απάντησε: «Πολύ μικρή κι
ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση». Μπήκαν σε ένα
δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι
ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε
από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο
μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία και η
ταλαιπωρία ήταν φοβερή. «Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον
Παράδεισο». Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η
χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι
ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι. «Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι
τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή
που όλα είναι ίδια;» «Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος. «Καθώς τα
κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα
τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».
Αυτό είναι που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε.
2. Ένας λιγότερο αρχαίος μύθος, καθόλου κινέζικος, λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;» Ο δάσκαλος του απάντησε: «Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση». Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια πολύ μεγάλη ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι, απελπισμένοι. Καθένας τους κρατούσε ένα κανονικό κουτάλι με κοντό χερούλι, αλλά το ρύζι δεν ήταν αρκετό ώστε να χορτάσουν όλοι την πείνα τους. Συνωστίζονταν γύρω από τη χύτρα και μάλωναν και η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή. «Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο». Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε μια παρόμοια χύτρα γεμάτη με ρύζι και μια πολύ μικρή ομάδα ανθρώπων. Κρατούσαν από ένα πολύ μακρύ κουτάλι που έφτανε μέχρι την χύτρα της κόλασης απ’ όπου έκλεβαν ρύζι και ετάιζαν ο ένας τον άλλο. Ήταν όλοι ευτυχισμένοι και χορτάτοι. «Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι;» «Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος. «Οι δεύτεροι φυλάνε τη χύτρα τους με το ρύζι για πιο δύσκολες ώρες και με τα μακρυά κουτάλια ταΐζουν ο ένας τον άλλον με το ρύζι που κλέβουν από τους πρώτους, ενώ οι πρώτοι έχουν μικρά κουτάλια και προσπαθούν να αρπάξουν ο καθένας ότι μπορεί από την χύτρα τους για να επιβιώσουν κι είναι τόσο προσηλωμένοι σ’αυτό που δεν αντιλαμβάνονται ότι κάποιοι άλλοι τους κλέβουν το ρύζι».
Αυτό είναι που συμβαίνει συνήθως, εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Επιμύθιο: Ο καθένας μπορεί να πορευτεί όπως θέλει. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του. Αλλά είναι αργά για διαμαρτυρίες όταν βρεθεί στην κόλαση και διαπιστώσει ότι το ρύζι δεν είναι αρκετό για να χορτάσει την πείνα του.
Ν. Γιαννόπουλος
Αθήνα 2012
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)